Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

To paradosiako color blocking

Οι μαμάδες και οι γιαγιάδες μας γέμιζαν τις ώρες τους με κέντημα και πλέξιμο.
 
Έτσι το σπίτι ήταν γεμάτο πλεκτά και κεντημένα αριστουργήματα, τα οποία όμως εμείς πλέον δεν εκτιμούμε όπως θα τους άξιζε.
 
Τα περισσότερα είναι κρυμμένα μέσα σε ντουλάπια, μπαούλα, αποθήκες, μάρτυρες ενός δημιουργικού και ένδοξου αλλά παραμελημένου παρελθόντος.
 

Όμως βλέποντάς τα με ένα άλλο μάτι μπορούν μια χαρά να πάρουν τη θέση τους στο σπίτι μας και σήμερα.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 Για παράδειγμα, αυτό το κάδρο που κέντησε η μαμά μου, ήρθε και έδεσε μια χαρά με τον color blocking τοίχο και τον βελούδινο τύπου chesterfield καναπέ.
 

Νομίζω ότι το έντονο χρώμα του τοίχου είναι που κάνει τη διαφορά και βοηθάει πιο παραδοσιακές δημιουργίες να ενταχθούν σε ένα σημερινό, μοντέρνο διακοσμητικό περιβάλλον.
 
 
 
Ας το τολμήσουμε και ας τιμήσουμε επιτέλους τον κόπο και την δεξιοτεχνία των αγαπημένων μας προσώπων.

Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

Η κληρονομιά μου


Τώρα που άρχισα να καταλαβαίνω τη ζωή, μερικές φορές σκέφτομαι.
Σκέφτομαι ποιος είναι ο δρόμος μου. Από που ξεκίνησα και που βρίσκομαι.
 
Ξεκινώντας από την αρχή,
ανακαλώ στη μνήμη μου ιστορίες από τα παιδικά μου χρόνια,
αναμνήσεις ευχάριστες και δυσάρεστες,
περιστατικά, λόγια, σκέψεις.
Οι γονείς μου,
τα αδέρφια μου,
η αγάπη μας,
η ανταλλαγή σκέψεων,
συναισθημάτων,
αντιθέσεων, συνυπάρξεων.
Η κοινή μας κληρονομιά.
 
Από τη μαμά μου κληρονόμησα τη μύτη, το πείσμα και τα κουζινικά της.
Αυτά τα τελευταία, μου φάνηκαν πολύ ωραία για να τα έχω κλεισμένα σε ένα ντουλάπι.
 Έτσι αποφάσισα να τα κρεμάσω στον τοίχο της κουζίνας, μαζί με κάποια δικά μου καινούρια.
 

Κάθε πρωί που ξυπνάω κοιτάζω τον τοίχο τον δικό μου. Τον τοίχο που συγκεντρώνει το παρελθόν και το παρόν μου.
 
Την αλουμινένια φόρμα για κέικ, που κάθε Σάββατο έψηνε το βανίλια- σοκολάτα κέικ που ετοιμάζαμε μαζί.
 
Το αλουμινένιο στραγγιστήρι, που κάθε Πέμπτη σούρωνε τα μακαρόνια που τρώγαμε για μεσημεριανό.
 
Τη σίτα, που κοσκινίζαμε το αλεύρι για τα τσουρέκια που ετοιμάζαμε το Πάσχα.
 
Το μεταλλικό εργαλειάκι, που έβγαζε τα κουκούτσια από τα κεράσια
για να ετοιμάσουμε κάθε άνοιξη το γλυκό της χρονιάς
και τα χέρια μας γίνονταν κόκκινα.
 
Το αγαπημένο κόκκινο χωνί ,
που έβγαζε το λάδι από τον τενεκέ στο λευκό ρόι με τις ζωγραφισμένες, από τη μαμά μου, ελιές.


Τα εξαρτήματα του άσπρου "μίξερ χειρός" moulinex. 
Όσο χτυπούσα με αυτό τη μαρέγκα και περίμενα να περάσει το δεκάλεπτο για να σφίξει,
σύμφωνα με τις άνωθεν οδηγίες,
ονειρευόμουν τις κούκλες μου και πως θα τις ντύσω.
 
Το κουπ πατ για τα κουλουράκια,
ο διαχωριστής αυγών που ποτέ δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω σωστά....
 
Όλα αυτά μαζί με πράγματα που έφτιαξα ή αγόρασα, μια έμπνευση της στιγμής, μια ανάγκη,
μια ξαφνική χαρά στην όψη ενός νέου αντικειμένου,
πυξίδες στο χάρτη της ζωής μου.
 
Όλα μαζί εκεί, στον τοίχο μου, να μου κρατάνε συντροφιά,
να με παρηγορούν, να μου θυμίζουν, να με εμπνέουν.

Ας μην πετάμε τα παλιά πράγματα.
Είναι μέρος της ζωής μας
και μπορούν να γίνουν το σημείο αναφοράς μας σε κάθε αλλαγή,
επιθυμητή ή όχι, εκούσια ή ακούσια, όμορφη ή άσχημη.
 
Γιατί στη ζωή μας έχουμε ανάγκη από στηρίγματα. Ανθρώπους και άλλα....
 
Η Catrine Deneuve σε δίλημμα: δεν ξέρει τι να πρωτοφάει. Αυτοσχέδιο κολάζ με αποκόμματα περιοδικών, πάνω σε ένα παλιό πιάτο.
 

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2015

Τώρα και για πάντα

 
 
 
Εκείνες τις εποχές, τις όχι και τόσο μακρινές,

 
 
το να αγοράζεις το ύφασμα για την ανοιξιάτικη φούστα που ονειρεύεσαι από το Ναχμία στα Λαδάδικα, είχε μια ξεχωριστή γοητεία.
 
 
 
 
Μια βόλτα στην συνοικία των θαυμάτων και των "απαγορευμένων" αισθήσεων,
 

 
 
σταματούσε το χρόνο, ακριβώς στο τώρα, μεταμόρφωνε τη ζωή σε μια μεγάλη γιορτή και έδινε στη καινούρια φούστα ξεχωριστή σημασία για πάντα!



Γιατί όχι και τώρα?