Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Ο εγωισμός της Ζωής


                           "Περάστε έξω παρακαλώ". Άνοιξε με κόπο τα ασήκωτα βλέφαρά της και αντίκρυσε την κυρία με την μπλε ποδιά. Τινάχτηκε πάνω σαν να ήταν ξύπνια από πάντα, έριξε μια γρήγορη αλλά εξονυχιστική ματιά δίπλα της, εντάξει κοιμάται ακόμα, προσπέρασε άλλα επτά κρεβάτια και βρέθηκε έξω από το θάλαμο. Να σταθεί λίγο εδώ στο διάδρομο, να ακουμπήσει, να δει ένα όνειρο στα όρθια, όσο προλαβαίνει....
                            " Όλοι οι συνοδοί να περάσουν στον προθάλαμο παρακαλώ, θα περάσει ο γιατρός". Και πάνω που είχε πετάξει μέσα σε ένα μαύρο δωμάτιο με πολλά λαμπερά φωτάκια, που όσο  πλησίαζε τώρα ένα, μεγάλωνε και γινόταν γαλαξίας, βρέθηκε πάλι στον παγωμένο, άσπρο, χωρίς τέλος διάδρομο, με άυλες νοσοκόμες να πηγαινοέρχονται σπρώχνοντας καροτσάκια γεμάτα φάρμακα, ορούς, καθετήρες, ουροσυλλέκτες, πλαστικά γάντια...
                            Το σώμα της παίρνει το δρόμο να φύγει. Η υπόλοιπη είναι εδώ. Μέσα στο θάλαμο, εκεί στο γωνιακό κρεβάτι, κάθεται σε μία ακρίτσα και βλέπει. Τη ζωή να φεύγει, την ανάσα να λιγοστεύει, τον παλμό να αργοχτυπά.
                            Κατεβαίνει παρασέρνοντας σε κάθε βήμα της και ένα σκαλοπάτι, όλα γυρίζουν, η νύστα, η λύπη, η αγωνία, όλα γίνονται σβούρα που με μεθοδικότητα και δύναμη τη στρέφουν γύρω από τον εαυτό της. Το εγώ της γνέφει καταφατικά. Ήρθε η ώρα μου. Ένα τσιγάρο. Αυτό μόνο, τώρα και πάντα. Για μετά δεν ξέρω τίποτα.
 
 
 
 



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου