Η ανθρώπινη φύση ρέπει προς την αχαριστία. Είναι ένα πελώριο αδηφάγο τέρας που χορταίνει στη στιγμή με ό,τι ταϊστεί και την επόμενη στιγμή επιθυμεί κάτι άλλο. Ό,τι και να έχει δεν είναι αρκετό: η υγεία δεδομένη, τα υλικά αγαθά αυτονόητα, η εργασία δικαίωμα, η ευνοϊκή ως προς το υπερμεγέθες εγώ του σχέση με τους άλλους, αναγκαία.
Πνευματική πρεσβυωπία υψηλού βαθμού τείνει να κυριεύσει τη ζωή του ανθρώπου και διορθωτικά γυαλιά δύσκολο να βρεθούν.
Όταν όμως πέσει το μαξιλαράκι που μας βόλευε στον αναπαυτικό καναπέ μας και σπάσει το χερούλι της κούπας που πίναμε τον καυτό καφέ μας, τότε υπάρχει ελπίδα το βλέμμα μας να απομακρυνθεί από τα μακρινά και μεγαλεπήβολα και να εστιάσει ξανά στα "αυτονόητα", καθημερινά, απτά δώρα. Γιατί τελικά τίποτα δεν μας ανήκει.
Η παραπάνω τσάντα φτιάχτηκε από ένα παλιό αφόρετο παντελόνι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου