Η τσουλήθρα της στιγμής

Από μικρή λάτρευα τα ξεκινήματα. Τα αναμενόμενα, καθιερωμένα ξεκινήματα, αλλά κυρίως εκείνα τα άλλα, τα αναπάντεχα, απρογραμμάτιστα, τα γνωστά σε όλους «ξεκινήματα- εκπλήξεις της ζωής».

Με την πρώτη μας ανάσα, το ξεκίνημα, η αρχή, καθορίζει όλη μας τη ζωή, τις μεγάλες, αλλά και τις πιο μικρές αποφάσεις μας. Μας κρυφοκοιτάζει και χαμογελά πίσω από τη βαριά κουρτίνα της περιχαρακωμένης συνήθειας και κάθε στιγμή είναι εκεί για να μας υπενθυμίσει τη δυνατότητά μας να ενδώσουμε στη χάρη του.

Δεν είναι ότι κάθε νέα αρχή δεν με φοβίζει, δεν με αγχώνει, δεν μου δημιουργεί ανασφάλεια και ερωτηματικά.

Αλλά να, είναι ότι αυτό που περνάω για άγχος είναι τελικά αυτές οι τρελλές πεταλουδίτσες του έρωτα που χορεύουν στο στομάχι μου, ξεγελιέμαι και ονομάζω φόβο και ανασφάλεια  τη γλυκιά προσμονή του νέου, τη γεμάτη σε βάθος ελπίδα και αισιοδοξία. Είναι ότι γίνομαι ξανά πέντε χρονών και θέλω να ανεβώ στην τσουλήθρα. Και θυμάστε τη χαρά και ικανοποίηση που νιώθαμε όταν τσουλούσαμε τελικά και φτάναμε κάτω; Θυμάστε που θέλαμε κι άλλο;