Το τελευταίο παλτό του κόσμου

"Γεμίσαμε χειροποίητα". " Έλα μωρέ, όλοι φτιάχνουν". "Τα χειροποίητα είναι πανάκριβα".

Φράσεις που κινούνται πολύ από στόμα σε στόμα τα τελευταία χρόνια, πολλές φορές χωρίς λίγη παραπάνω σκέψη και ανάλυση. Η αλήθεια είναι ότι το χειροποίητο τείνει να γίνει πια τόσο συνηθισμένο, που πολλές φορές περνάει και φεύγει απαρατήρητο, ανεκτίμητο.

Αν όμως κάποιος σταθεί λίγο παραπάνω στο φαινόμενο αυτό, θα βρεθεί μπροστά σε μια ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη: όλη αυτή η χειροποίητη βόμβα προσφοράς έχει συμβάλλει στο ξεκίνημα της διαμόρφωσης μιας διαφορετικής συνείδησης για το καταναλωτικό κοινό. Παρατηρείται μια ευχάριστη "απαίτηση" για αύξηση των "προσωποποιημένων προϊόντων",  σε ό,τι αφορά τόσο τον αποδέκτη τους όσο και τον κατασκευαστή τους.

Μήπως βρισκόμαστε στην αρχή της εποχής της ελάττωσης του απρόσωπου βιομηχανοποιημένου προϊόντος, που έχει ως μόνο στόχο να καλύψει μια πρόσκαιρη ανάγκη, χωρίς να τηρεί ιδιαίτερες ποιοτικές προδιαγραφές, προσαρμοσμένες στον κάθε άνθρωπο?

Η αλλαγή των οικονομικών δεδομένων της εποχής, μας "ανάγκασε" ή απλά μας άνοιξε ορίζοντες προς μια νέα κατεύθυνση: σε αυτή της ολιγάρκειας, της επανάχρησης, της παρατήρησης, της αξιοποίησης "κρυμμένων θησαυρών".

Το χειροποίητο είναι εδώ ξανά, μετά από πολλές δεκαετίες, για να καλύψει αυτές τις προσδοκίες και να εναρμονιστεί πλήρως με τα νέα δεδομένα ζωής μας.

Ναι είναι πιο ακριβό από το συμβατικό βιομηχανοποιημένο, αλλά το αξίζει. Το χρωστάει στις αναρίθμητες ώρες δουλειάς ενός προσώπου, στο ψυχικό απόθεμα που περικλείει, στα υψηλής αξίας υλικά του, στην καλλιτεχνική δημιουργία που εκφράζει.


Το μήνυμα είναι ένα για όλες τις πτυχές της ζωής μας: Ένα και καλό.

Καλοκαίρι πλησιάζει και το παλτό αυτό είναι κάπως εκτός κλίματος. Ολοκληρώνοντάς το κλείνει ο μεταποιητικός κύκλος του χειμώνα που πέρασε. Άλλωστε σε λίγους μήνες εδώ θα είναι πάλι...

Οι τσέπες αφαιρέθηκαν τελείως για να εξαφανιστούν τα περιττά εμπόδια και να μακρύνει η σιλουέτα. Στη θέση τους μπήκαν πλεκτές προσθήκες, διακοσμημένες με χειροποίητα γαζιά. Τα κουμπιά άλλαξαν ώστε να δώσουν στο ρούχο χρώμα και νέο ύφος. Αφαιρέθηκαν οι βάτες και στένεψαν τα μανίκια.

Ο παλιός γιακάς αφαιρέθηκε και προστέθηκε νέος πλεγμένος με βελονάκι. Το τελείωμα του γιακά στην ένωσή του με το παλτό, κεντήθηκε στο χέρι.

Στο τελείωμα προστέθηκε τρέσα για να δοθεί μήκος και να συμπληρώσει το ύφος του ρούχου.

Και φυσικά άλλαξε η φόδρα για να μπορεί να φορεθεί άνετα και ανοιχτό.

Το παλτό πριν την μεταποίηση. Κουβαλούσε χρόνια και μνήμες, που όμως είχαν αφήσει έκδηλα τα σημάδια τους, τόσο μέσω της φθοράς των υλικών του, όσο και στο παρωχημένο, κάπως, ύφος του. Απαιτούσε διορθώσεις για να ξαναγίνει καινούργιο.

Τα καπάκια από τις τσέπες ήταν ιδιαίτερα χοντρά για το ρούχο αυτό. Όμως το ύφασμα ήταν ήδη κομμένο...

Ο γιακάς ήταν επίσης χοντρός και δεν "έστρωνε" καλά. Η φόδρα ήταν φθαρμένη και σε χρώμα που "χτυπούσε". Επίσης οι βάτες ήταν έτοιμες να πετάξουν.