Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Και τα καπάκια έχουν ψυχή


Στο προηγούμενο επεισόδιο: ένα πλαστικό μπουκάλι ξεπερνά τις κρίσεις ματαιότητας που σφραγίζουν τη σύντομη ζωή του καθώς ένα νέο παράθυρο «μεταχρηστικής»  ζωής ανοίγεται μπροστά του. Θα καταφέρει  άραγε μέσα από αυτή την νέα προοπτική να μείνει ευτυχισμένο και να διατηρήσει την πλαστική του σταθερότητα;

Επεισόδιο 2Ο
«Οι μέρες της καινούριας ζωής μου περνούσαν αβίαστα, με χαραγμένη πλέον τη σφραγίδα της νέας βεβαιότητας: υπάρχει συνέχεια. Η μελλοντική ζωή μου, για τώρα και για πάντα διαγραφόταν ευοίωνη και πλήρης. Τώρα θα έπρεπε να νιώθω πραγματικά ευτυχισμένο, χωρίς ίχνος ανησυχίας.

Όμως μια σκιά εξακολουθούσε να ρίχνει το βάρος της πάνω στην ανυπέρβλητη χαρά μου. Μια σκιά που άφηνε το ζοφερό της αποτύπωμα πάνω σε κάθε φωτεινή ελπίδα  μου και μετέτρεπε την ευτυχία μου σε λύπη και τη χαρά μου σε αγωνία. Ένα ερώτημα κυρίευε τον πολυ-βινυλοχλωριδιακό μου εγκέφαλο: εγώ σώθηκα αλλά τι θα γίνει με τον αχώριστο σύντροφο της ζωής μου; τι θα γίνει με το καπάκι;

Αυτό το γαλάζιο, πλαστικό, συνηθισμένο καπάκι που είχε τόσο μικρή αξία για όλους τους άλλους, αλλά τόσο μεγάλη για μένα. Αυτό που ήταν και θα είναι πάντα δίπλα μου σε κάθε δύσκολη αποστολή, ευχάριστη ή δυσάρεστη. Που με σκεπάζει και με προστατεύει, κρατώντας με καθαρό και χρήσιμο. Μικρόσωμο και άσημο δίνει όλη του τη ζωή για μένα, μηδενίζοντας και αγνοώντας κάθε προσωπικό συμφέρον και ανάδειξη. Χωρίς αυτό η ζωή μου δεν θα είχε κανένα νόημα και καμία αξία.

Πως μπορώ να το αγνοήσω και να σωθώ μονάχο μέσα στην ευφορία και την ιδιοτέλειά μου; Τι κι αν εγώ συνεχίσω να υπάρχω, να δίνω και να παίρνω χαρά, αν ξέρω ότι το καπάκι θα κείτεται άλιωτο μέσα σε έναν παραγεμισμένο κάδο, στα απόβλητα ενός χυτα, θα επιπλέει μέσα σε έναν απέραντο ωκεανό, με τον ήλιο να το καίει ανελέητα και τα κύματα να δέρνουν το αδύναμο από τις κακουχίες κορμί του;

Κυριευμένος από την τυραννία αυτών των σκέψεων έπεσα για ύπνο, έναν ύπνο γεμάτο εφιάλτες: θάλασσες απρόσωπων μπουκαλιών σκέπαζαν όλο τον πλανήτη.  Ασφυκτιούσαν ζουληγμένα και τσαλακωμένα, όχι, όχι μόνα, πάντα μαζί με τα μαρτυρικά καπάκια να επισφραγίζουν την ταλαιπωρία τους.

Τα βλέφαρά μου τρεμόπαιξαν βαριά κάτω από τις πρώτες ηλιαχτίδες. Άνοιξα με δυσκολία τα μάτια μου και εντελώς απρόσμενα ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα PET χείλη μου. Απέναντί μου βρισκόταν η απάντηση στην έγνοια μου. Μία απέραντη χαρά κυρίεψε τα βάθη της ψυχής μου και μπόρεσα ήρεμος επιτέλους να πιω μια γουλιά από το νερό που φιλοξενούσα».

Σκηνές από το προσεχώς επεισόδιο με τίτλο : «Τι είδε το μπουκάλι»:








Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Το λεμόνι κι αν ξυνίσει...

Λεμόνια από φελλό μέσα σε πλαστικό μπουκάλι

...καλοκαίρι θα μυρίσει.

Φρέσκο λεμονάκι, από την παραγωγή στην κατανάλωση.

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Από Q.s με αγάπη

Για να μην παρεξηγηθεί και ο μεγάλος "παρεξηγημένος"...
Summer peace


Dare to wear
Η αληθινή ιστορία της Quercus suber (κατά αποκλειστικότητα στο ntintimania), προκάλεσε ρίγη συγκίνησης στους εκατομμύρια αναγνώστες. Μετά από τη γενικευμένη απαίτηση των φανατικών υπερασπιστών της Quercus suber, για διαιώνιση και αξιοποίηση του συνολικά παραγόμενου φελλού, η διοίκηση της ntintimania αποφάσισε να προχωρήσει στη δημιουργία νέων προϊόντων. Μείνετε συντονισμένοι για νέες παρουσιάσεις.
Ntintimania. Σεβασμός στον πελάτη και το περιβάλλον.

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

Quercus suber



Γεννήθηκε στην Πορτογαλία, πριν απο εικοσιπένε καλοκαίρια, μέσα σε ένα πυκνό δάσος. Ίδιοι χυμοί πότιζαν το σώμα της και το σώμα των γειτόνων της. Φίλοι και συγγενείς που ανήκαν στην ίδια ή άλλες οικογένειες, πανύψηλοι αιωνόβιοι προστάτες της ιστορίας και της ζωής.

Πέρασε τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, με το δυνατό ζωογόνο ήλιο να χαιδεύει τα πρώτα τρυφερά κλαδιά της και το πλούσιο έδαφος να τη θρέφει καθημερινά. Οι μέρες περνούσαν γρήγορα, γεμάτες από τις διηγήσεις των μεγαλύτερων. Φαντασία και πραγματικότητα γινόταν ένα και ένας εκπληκτικός νέος κόσμος απλωνόταν μπροστά της.

Από την πρώτη μέρα της ζωής της ήξερε το σκοπό της γέννησής της. Κάθε μέρα που περνούσε την οδηγούσε πιο κοντά στην αλήθεια της ύπαρξής της.

Και σήμερα ξημέρωσε αυτή η μέρα. Σε λίγο θα έρχονταν αυτοί. Έπρεπε να ετοιμαστεί. Μετά τίποτα δεν θα ήταν πια το ίδιο.

Οι γιαγιάδες την είχαν προετοιμάσει για τον πόνο. Τον είχε αισθανθεί πριν καν τον νιώσει. Δεν μπορούσε και δεν ήθελε να τον αποφύγει, ήξερε ότι χωρίς αυτόν θα ήταν μισή. Η ζωή της χωρίς τη θυσία δεν είχε νόημα, αβάσταχτος πόνος για κάτι τόσο μικρό με τόσο μεγάλη σημασία.

Ήρθαν. Σε λίγο θα αρχίσουν να γδέρνουν το στιλπνό και νεανικό δέρμα της. Θα μείνει γυμνή και απροστάτευτη, κάτω από τον καυτό ήλιο, το δυνατό αέρα και την ορμητική βροχή.
Είναι έτοιμη πια. Σε λίγο θα δώσει τον πρώτο της φελλό.

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Το τσαντάκι της Betty Boop


Ήταν μία όμορφη ανοιξιάτικη μέρα. Η μεγάλη τέντα του τσίρκου είχε ήδη στηθεί, ενώ η Βetty Boop με το πιάνο της υποδεχόταν τους καλεσμένους.

Όλα ήταν έτοιμα για να αρχίσει η μεγάλη επίδειξη εφευρέσεων. Η Betty Boop, ο Bimbo και ο Koko θα παρουσίαζαν μπροστά σε όλους τις μοναδικές ιδέες τους, που ετοίμαζαν ένα χρόνο τώρα.

Το σόου άρχισε και η Betty Boop τράβηξε κατευθείαν όλα τα βλέμματα: Chanel little black dress, Follie Follie ασημένιοι κρίκοι και chunky βραχιόλια και στα δύο χέρια, δεκάποντα μυτερά μαύρα γοβάκια Doukas και μαύρη καλτσοδέτα Victorias Secret στο αριστερό πόδι.

Μα πάνω απ’ όλα η τσάντα της. Αυτό το πουά πλαστικό τσαντάκι ntintimania, με το πλεκτό λιλά καπάκι, έδινε ένα συν στην εμφάνισή της που δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο.

Η παρουσίαση των εφευρέσεων άρχισε: ο απομακρυντής- κόφτης λεκέδων, ο τσιγαροσβήστης, ο αυγο- επεξεργαστής, ο ρουφοσουπο- σιγαστήρας, ο κολαρο- καθαριστήρας, ο καλαμποκο- πληκτρο- καθαριστής, το πρωτοποριακό σύστημα ηχογράφησης με τη χρήση ποντικιού και μέλισσσας, μα πάνω απ’ όλα η αξεπέραστη ραπτομηχανή με το σύστημα αυτοπεράσματος κλωστής. Όλες ήταν πρωτοπόρες επινοήσεις που άξιζαν το θαυμασμό και το χειροκρότημα του κοινού.

Όμως το μυαλό όλων είχε μείνει στο πουά πλαστικό τσαντάκι της Betty Boop.

Ξαφνικά, μέσα σε μία στιγμή, όλα άλλαξαν: η “αξεπέραστη” ραπτομηχανή τρελάθηκε και άρχισε να σκορπίζει παντού πανικό και ραφές! Όλοι άρχισαν να τρέχουν έντρομοι κυριευμένοι από το φόβο του ανάποδου γαζιού και της κουμπότρυπας. Καθώς πάλευαν  να σωθούν μία σκέψη κυριαρχούσε στο μυαλό τους:

“Αν είχαν εκθέσει το πουά πλαστικό τσαντάκι ntintimania στη θέση της ραπτομηχανής τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί...»


Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

Καλά, την κουρελού θα κρατήσω?




Τι μπορείς να κάνεις με τρία παλιά μακό και 2 πλαστικά μπουκάλια νερό?
1: Να τυλίξεις τα μπουκάλια με τα δύο μακό (και το τρίτο να σου μείνει αμανάτι). Ωραιότατα βάζα
2: Να βάλεις τα μακό μέσα στα μπουκάλια, να τα ρίξεις στη θάλασσα και να τα πάρει ο Τόμ Χάνκς για να έχει να ντύνεται.
3:Να φορέσεις τα μακό και να πας να πετάξεις τα μπουκάλια στον κάδο. ανακύκλωσης. Καλή ιδέα αλλά ποιος πάει ως τον κάδο εκεί που είναι...
4: Να φτιάξεις μία τσάντα. Αφού κάνεις τα μακό φύλλο και φτερό.
Τώρα που θα την παίρνεις δεν ξέρω, θα το αποφασίσεις εσύ.
-                      Στην αγορά.
-                      Στη λαϊκή.
-                      Στη θάλασσα (θα την κάνω μεγαλύτερη, το ξέρω δεν χωράνε όλα τα συμπράγκαλα εδώ)
-                      Στο σπίτι (όχι, δεν είμαι απ’ αυτές που δεν πάνε πουθενά χωρίς την τσάντα τους, αλλά έχω κάτι άστεγα πανιά ξεσκονίσματος).
Τέλος πάντων κάτι θα την κάνεις.
Αλλά κρίμα να πετάξεις τα μπουκάλια στη θάλασσα. Στο κάτω- κάτω ο Τομ Χάνκς γύρισε πίσω.

Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Πείνα για αγάπη






Το μπουκάλι είχε ξεμείνει πάνω στο πλαστικό τραπέζι της κουζίνας. Οι πρώτες ηλιαχτίδες αντανακλούσαν στη λιγοστή βότκα που κάλυπτε τον πάτο του από το προηγούμενο βράδυ. Η τσιγαρίλα και η παραίτηση πλημμύριζαν το χώρο.

Με τους πρώτους πρωινούς ήχους άνοιξε το ένα μάτι. Περιεργάστηκε την καινούρια μέρα. Σκοτάδι στο χωλ. Σκοτάδι στο υπνοδωμάτιο. Πυκνό σκοτάδι στην καρδιά του. Ένιωσε την  πικρή γεύση του τσιγάρου και της μελαγχολίας. Δεν θέλει τίποτα. Και κανέναν. Μόνο εκείνη.

Το αίμα του δεν κυλούσε χωρίς εκείνη δίπλα του, το μυαλό του δεν δούλευε, η ζωή του...

Να σηκωθεί, να πάει στην κουζίνα να πιεί λίγο νερό... όχι, άστο. Να πάει να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό του να ξυπνήσει... μάταιο. Έχει εργαστήριο, θα το χάσει αν δεν σηκωθεί τώρα... και τι έγινε; Να πάει να ψωνίσει για να φάει, τρεις μέρες νηστικός... δεν θα φάει. Μια απεργία πείνας προς τον εαυτό του. Μπορεί και να τον πείσει τελικά. Ότι πρέπει να προχωρήσει. Τη ζωή του.

Ποια ζωή? Μισή ζωή. Χωρίς την αγάπη. Καθόλου ζωή. Θα μείνει εδώ όπως είναι, ξαπλωμένος στο σκοτάδι. Και θα περιμένει. Όσο χρειαστεί.

Οι ώρες περνούν και αυτός βυθίζεται. Στην απελπισία χωρίς γυρισμό. Δεν υπάρχει καμιά ελπίδα πια. Ναι, το πήρε απόφαση. Θα μείνει εδώ. Όσο χρειαστεί.  

Πίσω από τα μάτια του ένας ήχος διακόπτει την αυτοκαταστροφή του. Εκείνη!
«Σε περιμένω, έλα γρήγορα».

Η καρδιά δεν θ’ αντέξει, το στομάχι πονάει από την πείνα.

Ορμάει στην κουζίνα και πίνει νερό. Βρίσκει τα χτεσινά ρούχα πεταμένα στο πάτωμα, τα φοράει και κλείνει πίσω του την πόρτα. Δεν προλαβαίνει, πρέπει να φύγει αμέσως!

Μα πως λάμπει ο ήλιος σήμερα!

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

Ο μεγάλος παρεξηγημένος






Η ζωή μου ξεκίνησε με ένα στόχο μοναδικό και ταπεινό. Οι προσβολές μεγάλες, η απαξίωση καθημερινή, οι ενοχές για τη μεταφυσική μου εξέλιξη, ο φόβος και η απόρριψη των άλλων στη θέα μου είχαν ποτίσει το είναι μου.


Μετρούσα την λιγοστή ζωή μου, μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα, λεπτό το λεπτό. Προσπαθούσα να απολαμβάνω τα χρώματα, τα αγγίγματα, τις φωνές και τα ταξίδια που γέμιζαν την καθημερινότητά μου κι ας ήξερα ότι δεν θα κρατούσαν για πολύ. Και ας έπεφτε πάνω τους βαριά η σκιά του τέλους και του αναπάντητου γιατί. Πάντα στο παρασκήνιο, πάντα αφανής και απαρατήρητος κομπάρσος. Δεν ήταν αυτό που με ένοιαζε. Το μόνο που με βασάνιζε ήταν το «μετά». Τι θα γίνει μετά...


Τώρα πια ξέρω. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, όπως είπαν οι σοφοί του κόσμου που βρέθηκα. Η δημιουργία μου δικαιώθηκε, το τέλος μου έγινε αρχή. Αρχή για χαρά,  ομορφιά και αγάπη. Για πάντα.


Υπογραφή
Ένα ασήμαντο πλαστικό μπουκάλι

Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

Puck- man


Όλα άρχισαν μέσα σε μια στιγμή. Μια στιγμή που έμοιαζε αιώνας. Τώρα πια δεν είχε σημασία να περάσει καλά, το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να τρέξει να φτάσει στη γωνία. Του είχαν πει ότι εκεί βρισκόταν η σωτηρία του. Για ζωή.
Είναι, λέει, κλεισμένη μέσα σε ένα μαγικό χάπι, που αν το φας σε γεμίζει δύναμη, αντοχή και θάρρος.
Δεν του έμενε πολύς χρόνος ακόμα. Μερικά ατέλειωτα δευτερόλεπτα...
Οι αμείλικτοι εχθροί τον πλησίαζαν απειλητικά και γέμιζαν με τρόμο το μικρό και ταλαιπωρημένο σώμα του. Δεν είχε περιθώρια να ξεφύγει, αποφάσισε να τα παίξει όλα κορώνα- γράμματα.
Έβαλε όση δύναμη του είχε απομείνει και έστριψε στο επόμενο στενό. Από εδώ μπορούσε πια να δει καθαρά το στόχο του. Λίγο ακόμα, να προλάβει να κάνει αυτό που κάνει μια ζωή. Να καταπίνει. Τη «σωτηρία».
Βρισκόταν πια δύο μέτρα κοντά, το σώμα του κόντευε να τον εγκαταλείψει, οι ελπίδες του άρχισαν να χάνονται, το μυαλό του άρχισε να μπαίνει στον κόσμο των παραισθήσεων, φέρνοντάς του εικόνες από την παλιά καλή εποχή της χαράς και της ανεμελιάς. «Ήρθε το τέλος» είπε και κοίταξε πίσω του.
Οι όροι όμως είχαν πια αντιστραφεί...

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Χρωματοθεραπεία






Το πορτοκαλί χαρίζει φυσική ευεξία, πνευματική τόνωση και λειτουργεί ως αντικαταθλιπτικό.
Το μπλε είναι ηρεμιστικό, ενώ ανακουφίζει ασθένειες στην περιοχή του αυχένα και του λαιμού.
Το μωβ αυξάνει τη διαισθητική ικανότητα, εξισορροπεί τα ψυχολογικά προβλήματα και ανακουφίζει από την ταχυπαλμία και τις φλεγμονές.
Το πράσινο ελέγχει την καρδιά και την πίεση, εξισορροπεί το νευρικό σύστημα και απαλύνει το έλκος.
Δεν τα λέω εγώ. Η χρωματοθεραπεία τα λέει (http://www.artmag.gr/art-articles/arts/about-art/745-the-art-of-color-and-symbolism?showall=1).
Άλλωστε οι περισσότεροι έχουμε διαπιστώσει την αλλαγή στη διάθεσή μας εκείνη τη μέρα που δεν είμασταν και πολύ στα κέφια μας και βάλαμε τελικά εκείνο το κόκκινο μπλουζάκι που μας κοίταζε παραπονεμένο από καιρό. Ή το κλείσιμο στον εαυτό μας σε περιόδους που φορούσαμε μαύρα (κάθε αξιοπρεπής έφηβος περνάει τη φάση της "μαυρίλας" μέσα και έξω).
Ας το σκεφτούμε λίγο καλύτερα: μήπως ο κόσμος μας θα ήταν πολύ καλύτερος αν υπήρχε περισσότερο χρώμα στη ζωή μας? Η αναζήτηση της απάντησης στη διάθεση του καθένα.



Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

Ανοιξιάτικη πλεκτή τσάντα


Η πρόσφατη ανοιξιάτικη βόλτα μου, τόσο στην διαδικτυακή, όσο και στη " χειροπιαστή" αγορά, με έπεισε για την κυριαρχία του πλεκτού στην φετινή ανοιξιάτικη και καλοκαιρινή μόδα. Σύμπτωση, προφητικό χάρισμα ή συγχρωτισμός με την αναπόφευκτη ομαδική στροφή προς το παραδοσιακό και χειροποίητο, η τελευταία εμμονή μου με το πλέξιμο? σημασία έχει το αποτέλεσμα: πολύχρωμα νήματα, παραδοσιακές και νεότερες πλέξεις, αίσθηση παλιού, αναμνήσεων και μπαούλου.
Η παραπάνω ανοιξιάτικη τσάντα συνδυάζει δύο κυρίαρχες τάσεις: το πλέξιμο με βελονάκι και την ανακύκλωση υλικών. Η τελευταία μέσω της χρήσης πλαστικού μπουκαλιού για την επένδυση της τσάντας.
Κρατήστε την είτε από την πορτοκαλί, είτε από την πράσινη πλευρά, αναλόγως τα κέφια και τους υπόλοιπους συνδυασμούς. Όπως και να' χει θα δώσει ένταση και χρώμα σε ένα ουδέτερο, κατά τ' άλλα, σύνολο.