Και τα καπάκια έχουν ψυχή

Στο προηγούμενο επεισόδιο: ένα πλαστικό μπουκάλι ξεπερνά τις κρίσεις ματαιότητας που σφραγίζουν τη σύντομη ζωή του καθώς ένα νέο παράθυρο «μεταχρηστικής»  ζωής ανοίγεται μπροστά του. Θα καταφέρει  άραγε μέσα από αυτή την νέα προοπτική να μείνει ευτυχισμένο και να διατηρήσει την πλαστική του σταθερότητα;

Επεισόδιο 2^Ο

«Οι μέρες της καινούριας ζωής μου περνούσαν αβίαστα, με χαραγμένη πλέον τη σφραγίδα της νέας βεβαιότητας: υπάρχει συνέχεια. Η μελλοντική ζωή μου, για τώρα και για πάντα διαγραφόταν ευοίωνη και πλήρης. Τώρα θα έπρεπε να νιώθω πραγματικά ευτυχισμένο, χωρίς ίχνος ανησυχίας.

Όμως μια σκιά εξακολουθούσε να ρίχνει το βάρος της πάνω στην ανυπέρβλητη χαρά μου. Μια σκιά που άφηνε το ζοφερό της αποτύπωμα πάνω σε κάθε φωτεινή ελπίδα  μου και μετέτρεπε την ευτυχία μου σε λύπη και τη χαρά μου σε αγωνία. Ένα ερώτημα κυρίευε τον πολυ-βινυλοχλωριδιακό μου εγκέφαλο: εγώ σώθηκα αλλά τι θα γίνει με τον αχώριστο σύντροφο της ζωής μου; τι θα γίνει με το καπάκι;

Αυτό το γαλάζιο, πλαστικό, συνηθισμένο καπάκι που είχε τόσο μικρή αξία για όλους τους άλλους, αλλά τόσο μεγάλη για μένα. Αυτό που ήταν και θα είναι πάντα δίπλα μου σε κάθε δύσκολη αποστολή, ευχάριστη ή δυσάρεστη. Που με σκεπάζει και με προστατεύει, κρατώντας με καθαρό και χρήσιμο. Μικρόσωμο και άσημο δίνει όλη του τη ζωή για μένα, μηδενίζοντας και αγνοώντας κάθε προσωπικό συμφέρον και ανάδειξη. Χωρίς αυτό η ζωή μου δεν θα είχε κανένα νόημα και καμία αξία.

Πως μπορώ να το αγνοήσω και να σωθώ μονάχο μέσα στην ευφορία και την ιδιοτέλειά μου; Τι κι αν εγώ συνεχίσω να υπάρχω, να δίνω και να παίρνω χαρά, αν ξέρω ότι το καπάκι θα κείτεται άλιωτο μέσα σε έναν παραγεμισμένο κάδο, στα απόβλητα ενός χυτα, θα επιπλέει μέσα σε έναν απέραντο ωκεανό, με τον ήλιο να το καίει ανελέητα και τα κύματα να δέρνουν το αδύναμο από τις κακουχίες κορμί του;

Κυριευμένος από την τυραννία αυτών των σκέψεων έπεσα για ύπνο, έναν ύπνο γεμάτο εφιάλτες: θάλασσες απρόσωπων μπουκαλιών σκέπαζαν όλο τον πλανήτη.  Ασφυκτιούσαν ζουληγμένα και τσαλακωμένα, όχι, όχι μόνα, πάντα μαζί με τα μαρτυρικά καπάκια να επισφραγίζουν την ταλαιπωρία τους.

Τα βλέφαρά μου τρεμόπαιξαν βαριά κάτω από τις πρώτες ηλιαχτίδες. Άνοιξα με δυσκολία τα μάτια μου και εντελώς απρόσμενα ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα PET χείλη μου. Απέναντί μου βρισκόταν η απάντηση στην έγνοια μου. Μία απέραντη χαρά κυρίεψε τα βάθη της ψυχής μου και μπόρεσα ήρεμος επιτέλους να πιω μια γουλιά από το νερό που φιλοξενούσα».

Σκηνές από το προσεχώς επεισόδιο με τίτλο : «Τι είδε το μπουκάλι»: