Ο μεγάλος παρεξηγημένος

Η ζωή μου ξεκίνησε με ένα στόχο μοναδικό και ταπεινό. Οι προσβολές μεγάλες, η απαξίωση καθημερινή, οι ενοχές για τη μεταφυσική μου εξέλιξη, ο φόβος και η απόρριψη των άλλων στη θέα μου είχαν ποτίσει το είναι μου.

Μετρούσα την λιγοστή ζωή μου, μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα, λεπτό το λεπτό. Προσπαθούσα να απολαμβάνω τα χρώματα, τα αγγίγματα, τις φωνές και τα ταξίδια που γέμιζαν την καθημερινότητά μου κι ας ήξερα ότι δεν θα κρατούσαν για πολύ. Και ας έπεφτε πάνω τους βαριά η σκιά του τέλους και του αναπάντητου γιατί. Πάντα στο παρασκήνιο, πάντα αφανής και απαρατήρητος κομπάρσος. Δεν ήταν αυτό που με ένοιαζε. Το μόνο που με βασάνιζε ήταν το «μετά». Τι θα γίνει μετά...

Τώρα πια ξέρω. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, όπως είπαν οι σοφοί του κόσμου που βρέθηκα. Η δημιουργία μου δικαιώθηκε, το τέλος μου έγινε αρχή. Αρχή για χαρά,  ομορφιά και αγάπη. Για πάντα.

Υπογραφή

Ένα ασήμαντο πλαστικό μπουκάλι