Ο αγώνας άνισος, τα όρια αντοχής πεπερασμένα και ανεξέλεγκτα, το αποτέλεσμα προβλεπόμενο, η αδιαφορία εξασφαλισμένη, η απαισιοδοξία εδραιωμένη, οι συνειδήσεις αποχαυνωμένες...
Όμως ακόμα κι όταν η παραίτηση και η αποδοχή του απευκταίου έχει χτυπήσει κόκκινο, ακόμα και τότε, εκεί, μακριά στο τυφλό βάθος, υπάρχει ένα μικρό, απειροελάχιστο, αχνό φωτάκι, ικανό να αγγίξει την πιο ευαίσθητη καρδιακή μας ίνα και να κάνει τον παλμό μας να δονήσει τον παραδομένο εγκέφαλό μας λίγο πιο δυνατά. Είναι το φως που το λένε ελπίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου