Crochet σακίδιο

Τώρα που άρχισε σιγά σιγά να δροσίζει, αναζητάμε όλο και περισσότερα πλεκτά. Έτσι αυτό το crochet (πλεγμένο με βελονάκι) σακίδιο δίνει λύση στις χειμωνιάτικες εμφανίσεις μας, είναι ευρύχωρο, ενώ ζεσταίνει και την πλάτη μας! 

Η τσουλήθρα

 

 

Από μικρή λάτρευα τα ξεκινήματα. Τα αναμενόμενα, καθιερωμένα ξεκινήματα, αυτά που με μια αόρατη, αναπάντεχη σπρωξιά από το πουθενά, βρισκόμουν να κοιτάω με το στόμα ανοιχτό και την καρδιά ωρολογιακή βόμβα, την εισβολή του  καινούριου. Κι αυτό να κρατάει  το χέρι μου  και να με οδηγεί προσεκτικά και ορμητικά μαζί, αφήνοντάς με να γυρνάω και να ρίχνω κλεφτές φοβισμένες και νοσταλγικές ματιές, στη μέχρι τότε ασφάλειά μου.

 Κυρίως όμως λατρεύω εκείνα τα άλλα, τα αναπάντεχα, απρογραμμάτιστα, τα γνωστά σε όλους ξεκινήματα- εκπλήξεις της ζωής. Όταν όλος ο, στέρεα χτισμένος και βασανιστικά προγραμματισμένος, κόσμος μου καταρρέει μέσα σε μια στιγμή και οι επιλογές μου είναι η εξής μία: να πέσω στην άβυσσο της απελπισίας και να κοιμάμαι όλη μέρα. Όμως την ίδια στιγμή, νιώθω να με ακολουθεί κρυφοκοιτάζοντάς με και χαμογελώντας θαρραλέα πίσω από τη βαριά κουρτίνα της περιχαρακωμένης συνήθειάς μου και της φυσικής τάσης μου προς παραίτηση, μία ακόμα υποψία επιλογής:  η νέα αρχή.

Όσο και να κάνω ότι δεν τη βλέπω, είναι εκεί, ανεπιθύμητη και ακάλεστη επισκέπτρια να μου υπενθυμίζει υπομονετικά την ύπαρξή της και τη δυνατότητά μου να ενδώσω στο κάλεσμά της, μέχρι να τα καταφέρει και να με κερδίσει. Και τότε ο δρόμος ανοίγει και στη διαδρομή του ενώνομαι με τη χαρά της ζωής.

Η αρχή, το ξεκίνημα, καθορίζει όλη τη ζωή μας, από την πρώτη στιγμή που η ανάσα θα αρχίσει να γεμίζει ρυθμικά τα μικροσκοπικά πνευμονο- φασολάκια μας, μέχρι που θα φτάσει να ενωθεί για πρώτη φορά, αλλά αιώνια, με την πνοή του κόσμου όλου.

Η ένταση του πρώτου κλάματος, η ορμή και η αποφασιστικότητα της πρώτης φοράς που θα στηρίξουμε τα γόνατα δυνατά για να κάνουμε το βήμα που θα μας συστήσει στο θαυμαστό περίγυρo, η πρώτη αόριστα ειπωμένη συλλαβή, η απόλαυση της πρώτης γεύσης, η γλύκα του πρώτου φιλιού, η αγωνία της πρώτης μέρας στο σχολείο, ο σπαραγμός του πρώτου έρωτα, ο πόνος της πρώτης απώλειας,  είναι τα πρώτα ξεκινήματα στη ζωή.

 Όσο μεγαλώνουμε και απομακρυνόμαστε από την έκπληξη της πρώτης φοράς, δεν ακολουθούμε το καινούριο αυθόρμητα, χρειάζεται προσπάθεια για να ανοιχτούμε σε αυτό. Όταν έρχεται μια στιγμή που νομίζουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα πια να μας ξαφνιάσει, που μας φαίνεται ότι οι μέρες κυλάνε πανομοιότυπες, χωρίς πάθος, χωρίς ζωή, που τα βλέπουμε όλα ανιαρά, ίδια, μονότονα και κουραστικά, ακόμα και τότε βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε. Ότι παραβλέπουμε τη σπίθα του καινούριου γιατί δειλιάζουμε να ανοίξουμε την πόρτα στην αλήθεια. Δειλιάζουμε να δοκιμάσουμε το ξεκίνημα για το οποίο είμαστε πλασμένοι.

Κάθε νέα αρχή είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση. Η θεϊκή πνοή μέσα μας, κάθε στιγμή, κάθε δευτερόλεπτο, ανοίγει ένα παράθυρο σε αυτή τη δυνατότητα. Μια γενναία απόφαση, μια εμπνευσμένη στάση απέναντι στον άνθρωπο που αγαπούμε, μια αστραποβόλα σοφία να αντιμετωπίσουμε αυτό που μας βασανίζει, ένας ευρηματικός τρόπος να μιλήσουμε στο παιδί μας. Μια ρηξικέλευθη ενέργεια να δοκιμάσουμε εκείνη τη γεύση παγωτό που δεν τολμήσαμε ποτέ, ένα απροσδιόριστο θάρρος να τραγουδήσουμε ένα διαφορετικό τραγούδι, μία επίμονη περιέργεια να διαβάσουμε ένα ασυνήθιστο για μας βιβλίο. Μια καινούρια καθημερινή διαδρομή, όχι η πιο σύντομη, αυτή που θα μας δώσει μια νέα εικόνα, θα πατήσει εκείνο το λαμπάκι που είναι χρόνια σβηστό και μπλινκ! θα φωτίσουν όλα αλλιώς μέσα στην ψυχή μας.

Τελικά, δεν είναι ότι κάθε νέα αρχή δεν με φοβίζει, δεν με αγχώνει, δεν μου δημιουργεί ανασφάλεια και ερωτηματικά. Αλλά να,  διαπιστώνω ότι αυτό που ονομάζω αρχικά «άγχος», είναι οι τρελλές πεταλουδίτσες του έρωτα που χορεύουν στο στομάχι μου. Αυτό που ξεγελιέμαι και βαφτίζω φόβο και ανασφάλεια, είναι η γλυκιά προσμονή του νέου, η γεμάτη σε βάθος ελπίδα και αισιοδοξία.

 Είναι ότι γίνομαι ξανά πέντε χρονών και θέλω να ανεβώ στην τσουλήθρα. Την τσουλήθρα που ενώνει τα πάνω με τα κάτω αλλά και τα κάτω με τα πάνω. Θέλω να τσουλήσω με αγωνία και δέος στο γυαλιστερό σκαρί, τα μαλλιά μου να μιλάνε με τον αέρα, τα μάγουλά μου να κολλάνε στην ψυχή μου με ορμή, τα μάτια μου να μετράνε αντίστροφα τη μοιραία συνάντηση με το χώμα, οι παλάμες μου να γίνονται δύο αναμμένες καρδιές, δυο  καρδιές που τινάζονται έξω από το σώμα. Και εγώ, να ξανατρέχω με χαρά και ενθουσιασμό για να τις πιάσω, ξανανεβαίνοντας τη σκαλίτσα που θα με φέρει ψηλά, κυρίαρχο του κόσμου και ξανατσουλώντας προς τα κάτω.

 Γιατί, θυμάστε τi χαρά και ικανοποίηση που νιώθαμε όταν τελικά φτάναμε κάτω; Θυμάστε που θέλαμε κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο……

 

Για την Άννυ

Γεννήθηκε στην Αγγλία, μέσα σε κεντημένα σεντόνια και σε πλεγμένα με μεταξωτές κλωστές ρούχα.  Άκουσε για πρώτη φορά από τον τελάλη των ανακτόρων πως η ζωή της είχε οριστεί, πριν καν εκείνη δοκιμάσει το πρωτόγαλα της μάνας της. Το όνομά της δεν το γνωρίζω -ακόμα στοιχηματίζεται με πολλά λεφτά, όμως δεν έχει και μεγάλη σημασία.  Ο τίτλος της πάντα θα προηγείται του ονόματός της.

Η αδερφή ενός φίλου μου ήθελε να γίνει μπαλαρίνα. Φορούσε αργά και με χάρη τις πουέντ που της είχε πάρει δώρο η νονά της και χόρευε αμέτρητες ώρες μπροστά στον καθρέφτη, θαυμάζοντας το λεπτεπίλεπτο είδωλό της, ενώ στριφογυρνούσε μέχρι να ζαλιστεί και να πέσει ευτυχισμένη πάνω στο κρεβάτι. Οι γονείς της όμως είχαν άλλη γνώμη. Ήταν πιο ασφαλές να γίνει δασκάλα, σίγουρος μισθός και αξιοπρέπεια. Τώρα παίρνει το σταθερό μισθό της και παρακολουθεί παραστάσεις μεγάλων μπαλέτων, όποτε έρχονται στην πόλη, ονειροπολώντας ότι είναι και αυτή στη σκηνή και χορεύει μέχρι να πετάξει.

Ο Ηρακλής είναι ένας άντρας δύο μέτρα, με μεγάλες πλάτες και στιβαρό, σκούρο βλέμμα. Δουλεύει στην οικοδομή, τον έχουν πάντα για τις πιο βαριές δουλειές, βοηθάει  το σκαρί του αλλά και ο απλός και πρόθυμος χαρακτήρας του. Ο Ηρακλής έχει ένα μυστικό. Όταν δεν δουλεύει με δεξιοτεχνία το πηλοφόρι, πιάνει στα αδρά του δάχτυλα μια μικρή, λεπτή, σχεδόν αόρατη βελόνα και κεντάει τα πιο  λεπτεπίλεπτα, ευφάνταστα, αριστουργηματικά τσιμπημένα κεντήματα. Αυτό ήταν πάντα το όνειρό του και η εσωτερική κλίση του, η ανάσα και το κρυφό του πάθος. Το κέντημα. Όμως δεν τον άφηναν, γιατί «δεν πάει ένας άντρας μέχρι κει πάνω να κεντάει, θα σου βγει το όνομα».  Έτσι έγινε χτίστης και τώρα κεντάει τις ανεκπλήρωτες σκέψεις του και την προίκα της κόρης του.

Η κυρα-Φρόσω, πήρε έναν άντρα που δεν ήθελε. Αγαπούσε άλλον αλλά ήταν φτωχός και από άσημη οικογένεια, «πως θα ζούσαν», οι γονείς της ήταν κατηγορηματικοί, «τι θα πει ο κόσμος», «έτσι σπίτι δεν ανοίγεις». Κι έτσι της προξένεψαν τον κατοπινό άντρα της, που ποτέ δεν αγάπησε, ποτέ δεν έκανε έρωτα μαζί του με πάθος παρά μόνο από υποχρέωση, ποτέ δεν χάθηκε στο βλέμμα του και στην αγκαλιά του, μια ζωή χαμένη. Εβδομήντα χρονών τώρα πια, ακόμα όταν ακούει την καρδερίνα να κελαηδάει, η καρδιά της σκιρτάει και το μυαλό της πλημμυρίζει με τη θύμηση του πρώτου της έρωτα, του αληθινού άντρα της καρδιάς της.

Ήταν ένα κοριτσάκι, η Άννυ. Το πρωτανοιξιάτικο φως  είχε προλάβει να αγγίξει τα μαλλάκια της μόλις τέσσερις φορές. Την πέμπτη, το μαχαίρι του άρρωστου πατέρα της  ήταν πολύ βιαστικό και ολέθριο. Της στέρησε τη μυρωδιά του γιασεμιού εκείνη το Μάη.

Αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά, μικρά και μικρότερα, που δεν τους επέτρεψαν κάποιοι μεγάλοι ή πολύ εγωιστές, ή ανυπέρβλητα κακοί, ή εξουθενωτικά άρρωστοι, ή θεόρατα αλαζόνες,  να ακολουθήσουν τη ζωή για την οποία ήταν πλασμένα. Τη ζωή που θα τα έκανε αληθινά χαρούμενα, ελεύθερα, έτοιμα για το αναπόφευκτο τέλος χωρίς παράπονο και απωθημένο. Γιατί τότε μόνο, ναι, το τέλος φαντάζει δίκαιο και ειρηνικό.

 

To paradosiako color blocking

Οι μαμάδες και οι γιαγιάδες μας γέμιζαν τις ώρες τους με κέντημα και πλέξιμο.

 

Έτσι το σπίτι ήταν γεμάτο πλεκτά και κεντημένα αριστουργήματα, τα οποία όμως εμείς πλέον δεν εκτιμούμε όπως θα τους άξιζε.

 

Τα περισσότερα είναι κρυμμένα μέσα σε ντουλάπια, μπαούλα, αποθήκες, μάρτυρες ενός δημιουργικού και ένδοξου αλλά παραμελημένου παρελθόντος.

 

Όμως βλέποντάς τα με ένα άλλο μάτι μπορούν μια χαρά να πάρουν τη θέση τους στο σπίτι μας και σήμερα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Για παράδειγμα, αυτό το κάδρο που κέντησε η μαμά μου, ήρθε και έδεσε μια χαρά με τον color blocking τοίχο και τον βελούδινο τύπου chesterfield καναπέ.

 

Νομίζω ότι το έντονο χρώμα του τοίχου είναι που κάνει τη διαφορά και βοηθάει πιο παραδοσιακές δημιουργίες να ενταχθούν σε ένα σημερινό, μοντέρνο διακοσμητικό περιβάλλον.

 

 

 

Ας το τολμήσουμε και ας τιμήσουμε επιτέλους τον κόπο και την δεξιοτεχνία των αγαπημένων μας προσώπων.

Η κληρονομιά μου

Τώρα που άρχισα να καταλαβαίνω τη ζωή, μερικές φορές σκέφτομαι.

Σκέφτομαι ποιος είναι ο δρόμος μου. Από που ξεκίνησα και που βρίσκομαι.

 

Ξεκινώντας από την αρχή,

ανακαλώ στη μνήμη μου ιστορίες από τα παιδικά μου χρόνια,

αναμνήσεις ευχάριστες και δυσάρεστες,

περιστατικά, λόγια, σκέψεις.

Οι γονείς μου,

τα αδέρφια μου,

η αγάπη μας,

η ανταλλαγή σκέψεων,

συναισθημάτων,

αντιθέσεων, συνυπάρξεων.

Η κοινή μας κληρονομιά.

 

Από τη μαμά μου κληρονόμησα τη μύτη, το πείσμα και τα κουζινικά της.

Αυτά τα τελευταία, μου φάνηκαν πολύ ωραία για να τα έχω κλεισμένα σε ένα ντουλάπι.

 Έτσι αποφάσισα να τα κρεμάσω στον τοίχο της κουζίνας, μαζί με κάποια δικά μου καινούρια.

 

Κάθε πρωί που ξυπνάω κοιτάζω τον τοίχο τον δικό μου. Τον τοίχο που συγκεντρώνει το παρελθόν και το παρόν μου.

 

Την αλουμινένια φόρμα για κέικ, που κάθε Σάββατο έψηνε το βανίλια- σοκολάτα κέικ που ετοιμάζαμε μαζί.

 

Το αλουμινένιο στραγγιστήρι, που κάθε Πέμπτη σούρωνε τα μακαρόνια που τρώγαμε για μεσημεριανό.

 

Τη σίτα, που κοσκινίζαμε το αλεύρι για τα τσουρέκια που ετοιμάζαμε το Πάσχα.

 

Το μεταλλικό εργαλειάκι, που έβγαζε τα κουκούτσια από τα κεράσια

για να ετοιμάσουμε κάθε άνοιξη το γλυκό της χρονιάς

και τα χέρια μας γίνονταν κόκκινα.

 

Το αγαπημένο κόκκινο χωνί ,

που έβγαζε το λάδι από τον τενεκέ στο λευκό ρόι με τις ζωγραφισμένες, από τη μαμά μου, ελιές.

Τα εξαρτήματα του άσπρου "μίξερ χειρός" moulinex. 

Όσο χτυπούσα με αυτό τη μαρέγκα και περίμενα να περάσει το δεκάλεπτο για να σφίξει,

σύμφωνα με τις άνωθεν οδηγίες,

ονειρευόμουν τις κούκλες μου και πως θα τις ντύσω.

 

Το κουπ πατ για τα κουλουράκια,

ο διαχωριστής αυγών που ποτέ δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω σωστά....

 

Όλα αυτά μαζί με πράγματα που έφτιαξα ή αγόρασα, μια έμπνευση της στιγμής, μια ανάγκη,

μια ξαφνική χαρά στην όψη ενός νέου αντικειμένου,

πυξίδες στο χάρτη της ζωής μου.

 

Όλα μαζί εκεί, στον τοίχο μου, να μου κρατάνε συντροφιά,

να με παρηγορούν, να μου θυμίζουν, να με εμπνέουν.

Ας μην πετάμε τα παλιά πράγματα.

Είναι μέρος της ζωής μας

και μπορούν να γίνουν το σημείο αναφοράς μας σε κάθε αλλαγή,

επιθυμητή ή όχι, εκούσια ή ακούσια, όμορφη ή άσχημη.

 

Γιατί στη ζωή μας έχουμε ανάγκη από στηρίγματα. Ανθρώπους και άλλα....

 

Η Catrine Deneuve σε δίλημμα: δεν ξέρει τι να πρωτοφάει. Αυτοσχέδιο κολάζ με αποκόμματα περιοδικών, πάνω σε ένα παλιό πιάτο.

 

Τώρα και για πάντα

 

 

 

Εκείνες τις εποχές, τις όχι και τόσο μακρινές,

 

 

το να αγοράζεις το ύφασμα για την ανοιξιάτικη φούστα που ονειρεύεσαι από το Ναχμία στα Λαδάδικα, είχε μια ξεχωριστή γοητεία.

 

 

 

 

Μια βόλτα στην συνοικία των θαυμάτων και των "απαγορευμένων" αισθήσεων,

 

 

 

σταματούσε το χρόνο, ακριβώς στο τώρα, μεταμόρφωνε τη ζωή σε μια μεγάλη γιορτή και έδινε στη καινούρια φούστα ξεχωριστή σημασία για πάντα!

Γιατί όχι και τώρα?

Μια φορά κι έναν καιρό και μετά δεν ξέρω να σας πω

Μια φορά κι έναν καιρό έδωσαν στη ntintimania ένα παμπάλαιο γκρι παλτό. 

Το παλτό βγήκε από τα σκοτεινά βάθη μιας ντουλάπας, 

απεριποίητο, 

σκισμένο και κακοραμμένο 

χωρίς να το έχει αγαπήσει πραγματικά ποτέ κανείς, από τον καιρό που ήταν ακόμα ύφασμα. 

Όμως επειδή η ntintimania αγαπά όλα τα ρούχα του κόσμου, 

ακόμα και αυτά που δεν θα γύριζε να τα κοιτάξει ανθρώπου μάτι, 

το έβαλε στην καρδιά της κι αυτό κατευθείαν.

 Το έπλυνε, 

επανασχεδίασε τα μανίκια του, 

έβγαλε τις τεράστιες βάτες του, 

το επένδυσε με την καλύτερης ποιότητας φόδρα,

 του έδωσε νέα πνοή και απαράμιλλο στυλ 

αλλάζοντας τον αρχικό κακοραμμένο γιακά, 

τις αρχικές παράταιρες τσέπες 

και τα παλιά άχρωμα κουμπιά. 

Του έδωσε χρώμα και ύφος 

πλέκοντας, 

ράβοντας, 

ενώνοντας 

με αγάπη και μεράκι, 

αυτά τα κομμάτια 

που περίμεναν υπομονετικά τόσα χρόνια να αποκτήσουν

 μια ζωή. 

Όμως τα παραμύθια δεν έχουν πολλές φορές καλό τέλος. 

Μερικές φορές δεν έχουν και καθόλου τέλος. 

Έτσι και αυτό το παραμύθι

περιμένει να βρει το τέλος του,

τον άνθρωπο που θα δώσει στο παλτό μας την αγάπη που του αξίζει

και έτσι να βρει τη θέση του όχι μόνο μέσα σε μια ντουλάπα,

αλλά κυρίως φορεμένο πάνω σε ένα ανθρώπινο σώμα,

ικανό να αγαπήσει και να αγαπηθεί. 

Αν θέλετε να γνωριστείτε από κοντά, περάστε μια βόλτα από την Renew Boutique, Προξένου Κορομηλά 5 στη Θεσσαλονίκη. 

Μπορεί να αλλάξει τη ζωή σας και τη δική του. 

ntintimania's corner

 

My place for inspiration.

Έμπνευση Just Cavalli

Η αρχική έμπνευση, πουλόβερ Just Cavalli

Ένα πουλόβερ Just Cavalli (συλλογή Φθινόπωρο- Χειμώνας 2014), μου έδωσε την έμπνευση για τη μεταποίηση αυτή. Το παλιό Zara με το ιδιαίτερο χρώμα, μεταποιήθηκε και έγινε καινούριο χάρη στην σχεδιαστική δεινότητα κάποιων ανθρώπων.