Φουστανάκι χωρίς δαντέλα

κυρία Πολυθρόνα- φωτο 1

           Δεν ήμουν σίγουρη για τη δημοσίευση του σημερινού post. Μπορεί να μου πείτε - και με το δίκιο σας- "και τι μας νοιάζει εμάς τι κάνεις εσύ στο σπίτι σου". Όμως τελικά, αφού ερίφθη ο κύβος, αποφάσισα να μοιραστώ τη χαρά μου με το αξιολάτρευτο κοινό μου. Άλλωστε "χαρά που δεν μοιράζεται είναι χαρά μισή" όπως θα μπορούσε να λέει και το λαϊκό άσμα.

            Κεντρικό πρόσωπο της σημερινής ιστορίας είναι η κυρία Πολυθρόνα της φωτο 1. Κληρονομιά από τη μαμά μου, δεν θα μπορούσα ποτέ να πειράξω το υπέροχο, από άποψη χρώματος και ποιότητας, βασικό της ντύσιμο. Έλα όμως που τώρα το καλοκαίρι αν τολμήσεις να καθήσεις "παίρνει φωτιά η Καλαμαριά" (http://www.youtube.com/watch?v=6NYVXZxtcbc).

Μια και δυο αποφάσισα να κάνω αυτο που οι μανάδες μας κάνουν από καταβολής κόσμου: να της ράψω φουστανάκι δροσερό. Εκεί λοιπόν ήρθα αντιμέτωπη με την ωμή καθημερινή αλήθεια: για ύφασμα και ράψιμο σε επαγγελματία, χρειαζόμουν να διαθέσω το διόλου (διαόλου) ευκαταφρόνητο ποσό των περίπου 200€. Φταίει λέει το ύφασμα που διάλεξα.

            Έτσι, αποφάσισα για αυτή τη βδομάδα να κάνω τη ράφτρα. Λοιπόν έχουμε και λέμε: ύφασμα σε σχέδιο ίδιο με το πανάκριβο, αλλά ποιότητα σεντονέ (http://www.ikea.gr/DefaultM.aspx?page=productview&iID=34256), πήρα περίπου 5 μέτρα, τουτέστιν η δουλειά έγινε με 20€. Θα μου πεις σεντόνι έβαλες όχι κρετόν. Ναι, όμως αυτά τα "αθάνατα" υφάσματα που αγοράζουμε μια περιουσία, καταλήγουν να ζουν για γενιές και γενιές και να είναι αυτά που μας ξεπροβοδίζουν τελικά από τον μάταιο τούτο κόσμο.

Γι' αυτό σου λέω: βάλε σεντονάκι που είναι και δροσερό και φτηνό και όταν λιώσει το αλλάζεις. Απλούστατο!

Αναστασία! να ετοιμάζεσαι για πρόβα!

http://www.youtube.com/watch?v=rbxEv4Z2Q8A

Velonaki the savior

                 Όλα είναι έτοιμα: το φόρεμα, η ζώνη, τα παπούτσια, τα σκουλαρίκια, έχει βρεθεί το χτένισμα, το χρώμα των νυχιών, το μακιγιάζ, η τσάντα.... Η ΤΣΑΝΤΑ????

                 Αφού ξεπεράστηκε το αρχικό σοκ, συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει τσάντα αντάξια της μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας οργανωμένης εμφάνισης. Πάνω απο όλα ψυχραιμία...

                 Τότε μίλησε το Velonaki. Πάντα σε ετοιμότητα, στην πρώτη θέση της μάχης της μόδας, σκαρφίστηκε και δημιούργησε ένα τσαντάκι, γρήγορο, εύκολο, με χαρακτήρα και μοναδικότητα. Η δημιουργία ολοκληρώθηκε με την ευγενική συμμετοχή της ραπτομηχανής για το φοδράρισμα, ενώ μετά από διαπραγματεύσεις που είχε με κάτι πολύχρωμα κουμπιά, τα έπεισε να συμμετάσχουν με την ιδιότητα του διακοσμητή.

Και έτσι ετοιμάστηκε το τσαντάκι, ώστε να μπορούμε τελικά όλοι μαζί να αναφωνήσουμε: Velonaki, you are my savior!

Το σκουλαρίκι που πάει παντού

              Η γυναίκα είναι περίπλοκο ον. Θέλει αυτό που φοράει να καλύπτει όλες τις ανάγκες της: Να ακολουθεί τη μόδα αλλά να ξεφεύγει και από τα συνηθισμένα, να είναι διακριτικό αλλά παράλληλα και εντυπωσιακό, σε ότι αφορά το κόσμημα- αξεσουάρ, να μην είναι ούτε πολύ μικρό αλλά ούτε και πολύ μεγάλο, να μπορεί να φορεθεί από το πρωί μέχρι το βράδυ, να το βλέπουν οι φίλες της με διάθεση να το αποκτήσουν αλλά να μην τολμούν και να το βάλουν.... η λίστα είναι ατελείωτη.

             Τα σημερινά σκουλαρίκια έρχονται να καλύψουν όλες τις παραπάνω απαιτήσεις της σύγχρονης γυναίκας, αλλά και ακόμα περισσότερες. Ακόμα ένα πλεονέκτημα:το ελάχιστο βάρος τους. Έτσι ακόμα και όταν δεν θέλουμe να φορέσουμε σκουλαρίκια, τα φοράμε και ξεχνάμε ότι υπάρχουν!

Με ένα σμπάρο δυο υλικά

    Καλοκαίρι είναι, τι θα πιούμε? Νερό τη μέρα, μπύρα το βράδυ. Ωραία, τα μπουκάλια όμως τι θα τα κάνουμε? Θα τα πετάξουμε????? (όποιος συμφωνεί με το τελευταίο ας σταματήσει εδώ την ανάγνωση).

    Οι υπόλοιποι την προσοχή σας: Καλά δεν θα ήταν με αυτά να διακοσμήσουμε μια άδεια γωνιά?

Ας τα κάνουμε λοιπόν βαζάκια με λουλούδια, που ανανεώνουν και ομορφαίνουν το περιβάλλον του σπιτιού. Άλλωστε τα φυσικά άνθη παρόλα τα πρακτικά "tips"διατήρησης κρατάνε τελικά πολύ λίγες μέρες, ενώ τα αποξηραμένα "μειώνουν τις ευκαιρίες σας για επιτυχία" (κατά το feng shui, εμένα απλά δεν μ' αρέσουν). Τα πλαστικά  δεν θέλουν πότισμα, δεν μαραίνονται και όταν σκονίζονται τα βάζουμε κάτω από τη βρύση (ανοιχτή).

Τα πνευματικά δικαιώματα της έμπνευσης -για το πλαστικό λουλούδι- δεν ανήκουν σε εμένα. Η ηθική αυτουργός είναι μία Βραζιλιάνα (οι πηγές μου διαφεύγουν), της οποίας την ιδέα πολλοί εκτίμησαν και αναπαρήγαγαν ποικιλοτρόπως.

Για τους αμετανόητους της όσφρησης (ιχθείς σε σας μιλάω) έχουν ένα μειονέκτημα: είναι άοσμα. Τι θα λέγατε να τα ψεκάσετε με το αγαπημένο σας άρωμα? (αρκεί να μην είναι το Poison).

Necessaire= Αναγκαίο

                              Ωραία, έτοιμη η τσάντα της θάλασσας. Όμως τσάντα θάλασσας χωρίς νεσεσέρ είναι μισές δουλειές. Όσο για το υλικό, τι άλλο θα μπορούσε να είναι από το γνωστό μας πια πλαστικό μπουκάλι. Τα πλεονεκτήματα πολλά:

                              1.  Tο πλαστικό προστατεύει τα καλλυντικά και τα ευαίσθητα προσωπικά μας αντικείμενα από το θαλασσινό νερό, το οποίο είθισται να αφθονεί στην παραλία. Έτσι μπορούμε άνετα να αγνοήσουμε τον σκύλο ή τον ενοχλητικό που έρχεται και τινάζει τα μαλλιά του δίπλα μας.

                              2. Εύχρηστη διαφάνεια ιδιαίτερα σε δυσμενείς συνθήκες παραλίας, όπου απο τη μια ο ήλιος, από την άλλη η βιασύνη και η ζέστη δεν μας αφήνουν περιθώρια απεριόριστου χρόνου και υπομονής στο ψάξιμο "εκείνου του μικροσκοπικού λάστιχου που μου κάνει την κοτσίδα τόσο τέλεια". Εξάλλου, αυτή η υψηλής προστασίας θήκη, μπορεί να φιλοξενήσει και το κινητό.

                              3. Σταθερή βάση και σχήμα. Καλόβολο και υπάκουο, κάθεται εκεί που το βάζεις χωρίς να παίρνει πρωτοβουλίες για ανεπιθύμητες μετακινήσεις στην άλλη γωνία της τσάντας ή για ζούληγμα όλων των σωληναρίων.  

                               4. Φυσικά, η μοναδικότητα του υλικού και του σχεδίου ικανοποιούν στο έπακρο την έμφυτη αίσθηση του ωραίου, ενώ είναι ικανά να τραβήξουν όλα τα βλέμματα της παραλίας πάνω μας.

                               

Όχι δεν θα προτείνω και μαγιό απο πλαστικό. Αυτό το αφήνω αποκλειστικό προνόμιο της Barbie.

                               

Η σπαγγοπλεγμένη

              Σπάγγος.  Άλλο ένα παρεξηγημένο υλικό, με συνήθως εξασφαλισμένη κατάληξη μετά την καθιερωμένη χρήση του: στο καλάθι των αχρήστων. Τόσο στη φυσική, όσο και στην τεχνητή του μορφή, μπορεί να αποτελέσει μία εξαιρετική πρώτη ύλη για επανάχρηση σε διαφόρων ειδών κατασκευές.

               Στη συγκεκριμένη περίπτωση έγινε τσάντα. Ανθισμένη. Για να βρίσκεται σε αρμονία με την εποχή, το φυσικό περιβάλλον όπου συχνάζουμε συνήθως από τώρα μέχρι τα πρώτα κρύα, αλλά και γιατί κάθε ευκαιρία για λίγο ακόμα πλέξιμο δεν την αφήνω να πάει χαμένη.

               Κρατήστε την μόνο αν έχετε θάρρος και ανατρεπτική διάθεση. Κι αν κάποιος σας πει "σπαγγοραμμένη" θα ξέρετε ότι εννοεί την τσάντα σας.

Το μπουκάλι πάει θάλασσα

Στην καθημερινότητά μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με πολλά διλήμματα σχετικά με τις επιλογές μας. Ένα πράγμα όμως είναι σίγουρο και δεν σηκώνει αμφισβήτηση: η τσάντα της θάλασσας πρέπει να είναι τεράστια. Αλλιώς πώς θα χωράει η πετσέτα, η ψάθα, τα αντιηλιακά (προσώπου, σώματος, χειλιών), το after sun,  το δεύτερο (ή και τρίτο) μαγιό, μια αλλαξιά για μετά το μπάνιο, το νερό, το σάντουιτς, το κινητό, το βιβλίο, το σταυρόλεξο...ε?

Η τσάντα που προτείνει η ntintimania για αυτό το καλοκαίρι καλύπτει όλες τις ανάγκες της σύγχρονης λουόμενης. Με μέγεθος επαρκές, αδιάβροχη σύνθεση, σταθερότητα παρκαρίσματος στην άμμο, βάρος όσο ένα πούπουλο, μα πάνω από όλα αξεπέραστο design.

Εσύ? Με τι καρδιά θα αφήσεις φέτος το καλοκαίρι το μπουκάλι μόνο στο σπίτι να ανάβει από τον καημό του?

Να' χα την τύχη σου

Σύνδεση με το προηγούμενο: Μία ευχάριστη έκπληξη περιμένει το πλαστικό μπουκάλι μόλις ανοίγει τα μάτια του. Είναι βέβαιο πια ότι η σωτηρία του αδερφικού του συντρόφου, του καπακιού, είναι εξασφαλισμένη.

Επεισόδιο 3^ο

«Τα λόγια είναι περιττά» σκέφτηκε το μπουκάλι. « Ας μιλήσουν οι εικόνες».

Τόλμη και γοητεία

Ανθισμένη στέκα

Ανθισμένη στέκα αν φας (ποτέ νηστική)



Ανθισμένη στέκα προφίλ



Διακριτικό δαχτυλίδι

Bring me to Spring

Flamenco lovers

Flamenco dancer (λεπτομέρεια)

Αφού τα είδε όλα, ένιωσε ένα τσίμπημα στο διάφανο στήθος του που δεν είχε ξανανιώσει. "Τι ήταν αυτό?" αναρωτήθηκε. 

Ξαφνικά θυμήθηκε μία κουβέντα που είχε μiα μέρα στην κουζίνα, με το μεγάλο τάπερ . Του έλεγε για κάτι που ένιωθε όταν δεν το γέμιζαν με φαγητό για να το πάρουν στη δουλειά, ενώ έπαιρναν συνέχεια όλα τα άλλα μικρότερα μέλη της οικογένειας. Του είπε πως αυτό το λένε ζήλια.΄"Λες να έχω κι εγώ αυτή την αρρώστια?" σκέφτηκε το μπουκάλι.

Γυρνώντας το ασκεπές κεφάλι του από την άλλη μεριά, ένας βαθύς αναστεναγμός βγήκε από το στρογγυλό του στόμα :" Αχ και να' χα την τύχη σου!"